اِقْرَاْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِیْ خَلَقَ(1) خَلَقَ الْاِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ(2) اِقْرَاْ وَ رَبُّكَ الْاَكْرَمُ(3) الَّذِیْ عَلَّمَ بِالْقَلَمِ(4) عَلَّمَ الْاِنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ(5) كَلَّاۤ اِنَّ الْاِنْسَانَ لَیَطْغٰۤى(6) اَنْ رَّاٰهُ اسْتَغْنٰى(7) اِنَّ اِلٰى رَبِّكَ الرُّجْعٰى(8) اَرَءَیْتَ الَّذِیْ یَنْهٰى(9) عَبْدًا اِذَا صَلّٰى(10) اَرَءَیْتَ اِنْ كَانَ عَلَى الْهُدٰۤى(11) اَوْ اَمَرَ بِالتَّقْوٰى(12) اَرَءَیْتَ اِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلّٰى(13) اَلَمْ یَعْلَمْ بِاَنَّ اللّٰهَ یَرٰى(14) كَلَّا لَىٕنْ لَّمْ یَنْتَهِ ~ لَنَسْفَعًۢا بِالنَّاصِیَةِ(15) نَاصِیَةٍ كَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ(16) فَلْیَدْعُ نَادِیَهٗ(17) سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ(18) كَلَّاؕ-لَا تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ(19)
ترجمہ
شروع ہے اَللہ دے ناں نال
جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے
(اَے رسول)
تُوں آپݨیں رَبّ دَا ناں گِھن تے پَڑھ جَیں پَیدا کِیتے(١)۔
جَیں اِنسان کُوں لَہُو دِی ٻوٹی کنُوں پَیدا کِیتے(٢)۔
پَڑھ، تیݙا تاں رَبّ وِی ٻَہُوں کرم کَرݨ والا ہے(٣)۔
جَیں قَلم دے ذریعے عِلم سِکھایا(٤)۔
اِنسان کُوں او کُجھ سِکھایا جو او نہ ڄَاݨدا ہَا(٥)۔
پَتہ ہُوویہے، جو بِلا شَک اِنسان نافرمانی کریندے(٦)۔
محض اِیں ڳالھُوں جو او آپݨیں آپ کُوں کُجھ سَمجھدے(٧)۔
حالانکہ اُوں تیݙے رَبّ دو وَل وَن٘ڄݨیں(٨)۔
کیا تَیں اُوں شَخص کُوں ݙِٹّھے، جِہڑا جو ہَٹکیندے(٩)۔
ہِک بَندے کُوں ڄَݙاں جو او نَماز پَڑھن لَڳدے(١٠)۔
کیا تَیں ݙِٹّھے جو اُوپو ہِدایت اُتّے ہے(١١)۔
یا پَرہیزگاری دَا حُکم ݙیندے(١٢)۔ تیݙا کیا خیال ہے جیکر اُوں (حَق کُوں) کُوڑ آکھیے، اَتے مُن٘ہ چَا پھیرے(١٣)۔
کیا اُوکُوں اِیندا پَتہ کائے نھیں، جو اَللہ ݙیکھدا کَھڑے(١٤)۔
خبردار! جیکر او شَخص باز نہ آیا، تاں اَساں اُوکُوں مَتّھے دے والیں کنُوں پَکڑ تے گِھلیسُوں چَا(١٥)۔
اُوں کُوڑے تے خَطا کار دے مَتّھے کنُوں(١٦)۔
ٻَس او آپݨیں یاراں بُھوتاراں کُوں سَݙ گِھنے(١٧)۔
اَساں وِی عَذاب دے فرشتیاں کُوں سَݙیندوں(١٨)۔
اِیکُوں چھوڑ! تُوں اِہجے آدمی دَا آکھیا نَہ مَنّ
اَتے سجدے کِیتی رَکھ تے اُوندے
(رَبّ دے)
کولھُوں تِھی وَن٘ڄ(١٩)۔
