بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیْمِ
وَ الَّیْلِ اِذَا یَغْشٰى(1) وَ النَّهَارِ اِذَا تَجَلّٰى(2) وَ مَا خَلَقَ الذَّكَرَ وَ الْاُنْثٰۤى(3) اِنَّ سَعْیَكُمْ لَشَتّٰى(4) فَاَمَّا مَنْ اَعْطٰى وَ اتَّقٰى(5) وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنٰى(6) فَسَنُیَسِّرُهٗ لِلْیُسْرٰى(7) وَ اَمَّا مَنْۢ بَخِلَ وَ اسْتَغْنٰى(8) وَ كَذَّبَ بِالْحُسْنٰى(9) فَسَنُیَسِّرُهٗ لِلْعُسْرٰى(10) وَ مَا یُغْنِیْ عَنْهُ مَالُهٗۤ اِذَا تَرَدّٰى(11) اِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدٰى(12) وَ اِنَّ لَنَا لَلْاٰخِرَةَ وَ الْاُوْلٰى(13) فَاَنْذَرْتُكُمْ نَارًا تَلَظّٰى(14) لَا یَصْلٰىهَاۤ اِلَّا الْاَشْقَى(15) الَّذِیْ كَذَّبَ وَ تَوَلّٰى(16) وَ سَیُجَنَّبُهَا الْاَتْقَى(17) الَّذِیْ یُؤْتِیْ مَالَهٗ یَتَزَكّٰى(18) وَ مَا لِاَحَدٍ عِنْدَهٗ مِنْ نِّعْمَةٍ تُجْزٰۤى(19)
وَ الَّیْلِ اِذَا یَغْشٰى(1) وَ النَّهَارِ اِذَا تَجَلّٰى(2) وَ مَا خَلَقَ الذَّكَرَ وَ الْاُنْثٰۤى(3) اِنَّ سَعْیَكُمْ لَشَتّٰى(4) فَاَمَّا مَنْ اَعْطٰى وَ اتَّقٰى(5) وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنٰى(6) فَسَنُیَسِّرُهٗ لِلْیُسْرٰى(7) وَ اَمَّا مَنْۢ بَخِلَ وَ اسْتَغْنٰى(8) وَ كَذَّبَ بِالْحُسْنٰى(9) فَسَنُیَسِّرُهٗ لِلْعُسْرٰى(10) وَ مَا یُغْنِیْ عَنْهُ مَالُهٗۤ اِذَا تَرَدّٰى(11) اِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدٰى(12) وَ اِنَّ لَنَا لَلْاٰخِرَةَ وَ الْاُوْلٰى(13) فَاَنْذَرْتُكُمْ نَارًا تَلَظّٰى(14) لَا یَصْلٰىهَاۤ اِلَّا الْاَشْقَى(15) الَّذِیْ كَذَّبَ وَ تَوَلّٰى(16) وَ سَیُجَنَّبُهَا الْاَتْقَى(17) الَّذِیْ یُؤْتِیْ مَالَهٗ یَتَزَكّٰى(18) وَ مَا لِاَحَدٍ عِنْدَهٗ مِنْ نِّعْمَةٍ تُجْزٰۤى(19)
ترجمہ
شروع ہے اَللہ دے ناں نال
جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے
قَسم ہے رَات دِی، ڄَݙاں ہَر شَئے کُوں کَڄ گِھنّے(١)۔
قَسم ہے رَات دِی، ڄَݙاں ہَر شَئے کُوں کَڄ گِھنّے(١)۔
اَتے قَسم ہے ݙِین٘ہ دِی ڄَݙاں چَن٘ڳی طَرح سوجھلا تِھی وَن٘ڄے(٢)۔
اَتے اُوندی جَیں نَر تے مادی پَیدا کِیتے(٣)۔
(اِیں ڳالھ دِی جو)
دَر حقیقت تُہاݙِیاں کارگُزاریاں مختلف قِسم دِیاں ہِن(٤)۔
ٻَس جِہڑے شَخص (اَللہ دے رَاہ تے) مال خرچ کِیتا، اَتے اُوں پَرہیزگاری وِی اِختیار کِیتی(٥)۔
اَتے بَھلائی دِی ڳالھ کُوں سَچ آکھیا(٦)۔
تاں اَساں اُوکُوں بَھلائی دے رَستّے تے چَلَّݨ دِیاں سہولتاں ݙیسُوں(٧)۔
اَتے جَیں بُخیلی کِیتی(اَللہ کنُوں) لَا پَروا تِھی ڳیا(٨)۔
اَتے بَھلائی دِی ڳالھ کُوں کُوڑ آکھیا(٩)۔
تاں اَساں اُوکُوں سَختی والے رَستے دو سہولتاں ݙیسُوں(١٠)۔
اُوندا مَال اُوکُوں کوئی فائدہ نَہ ݙیسی
جِہڑے ویلے او سِر دے بَھرنے آ ڈَہسی(١١)۔
بیشک اَساݙے ذِمّے تاں ٻَس رَاہ ݙِیکھا ݙیوݨ ہے(١٢)۔
اَتے ہَر شَئے دِی اَخیر (آخرت) تے ہَر شَئے دا مُنڈھ (دُنیا) اَساݙے ہَتّھ وِچ ہے(١٣)۔
ٻَس مَیں تُہاکُوں بَھڑکدی بھا کنُوں ݙَرا چِتا ݙِتّے(١٤)۔
اِیندے وِچ کوئی داخل نہ تِھیسے
سِوائے وَݙے بَد بَخت دے(١٥)۔
جَیں حقیقت کُوں کُوڑ آکھیا
تے مُن٘ہ چَا وَٹایا(١٦)۔
اَتے اُوں شَخص کُوں ضرور (اِیں کنُوں) پَرے رَکھیا ویسی
جِہڑا وَݙا پَرہیزگار ہوسی(١٧)۔
جِہڑے آپݨاں مال اَللہ دے رَاہ تے ݙیندِن نیک پَاک رَہݨ کِیتے (١٨)۔
اَتے اُوندے اُتّے کہیں دا کوئی اِحسان کائے نھیں، جِیندا بَدلہ اُوکُوں لَہاوَݨاں ہُووے(١٩)۔
او تاں ٻَس آپݨیں بلند و بَرتر رَبّ دِی خُوشی حاصل کرݨ چَہندے(٢٠)۔
تے اُوں کنُوں اَجھو خُوش تِھی ویسی(٢١)۔
